Τα του οίκου… μας

Στις 6 Ιουλίου 1827, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσίαυπ΄γραωαν τη συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία οι Οθωμανοί υποχρεώθηκαν να σταματήσουν τις εχθροπραξίες και να συμφωνήσουν στην αυτονομία της Ελλάδας

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;
Γιατί κάποιος θα επιχειρηματολούσε ότι η Ελλάδα είναι μισθωμένη στους Έλληνες;
Γιατί κάποιος θα έλεγε ότι ο αγώνας της ανεξαρτησίας θα έσβηνε, αν δεν βοηθούσε η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία;
Γιατί κάποιος θα έλεγε ότι η εδάφικη προσάρτηση έγινε διαδοχικά και πάντα με την έγκριση ή ενθάρρυνση των μεγάλων δυνάμεων, γιατί κάποιος θα έλεγε ότι στη προσπάθεια των Ελλήνων να φτάσουν στην Άγκυρα, οι μεγάλες δυνάμεις έβαλαν το φρένο;
Γιατί στην αντίσταση κατά των Γερμανών οι Άγγλοι ενίσχυαν με λίρες και οπλισμό τις αντιστασιακές δυνάμεις;
Γιατί μετά την Βάρκιζα, η Αγγλία αποκατέστησε στην κυβέρνηση την αστική τάξη;Γιατί την κηδεμονία της Ελλάδας ανέλαβε από την Αγγλία, οι ΗΠΑ;
Γιατί η διχοτόμηση της Κύπρου έγινε με την εγκατάσταση της στρατιωτικής χούντας, στην οποία ηγείτο ο Γ. Παπαδόπουλος στρατωτικός κατήγορος του Μπελογιάννη και των άλλων ελλήνν πατριωτών;
Γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου επανέφερε την αστική τάξη, μέσω του αρχηγού της παλαιάς ΕΡΕ και σύγχρονης Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή και του εξ αμερικής ορμώμενου Α. Παπανδρέου;
Γιατί κατά τη 10ετία του ’90 δαμορφώθηκε μια συμφωνία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς για να αποπεμφθεί ο Α. Παπανδρέου και να κυριαρχήσει η αστική τάξη ξανά;
Γιατί η μόνη πολτική δύναμη για την ένταξη στην Ευρώπη που αρνιόταν την ένταξη ήταν το ΚΚΕ;
Τέλος, τι γίνεται με τις παρούσες δραματικές εξελίξεις στην κοινωνία, στο κοινοβούλιο και μέσα στο κυβερνητικό κόμμα του ΣΥνασπισμού ΡΙζοσπαστικής Αριστεράς, δεδομένων των εξελίξεων «θα σχίσουμε το μνημόνιο με έναν νόμο¨, «είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού και κάθε γράμμα του συντάγματος», «το δημοψήφισμα είναι δημοκρατικό λαϊκό δικαίωμα», «ψηφίστε ΟΧΙ στο τελεσίγραφο του Γιούνκερ», με αποτέλεσμα να υπογράφουμε μια συμφωνία, με όλα τα αποτυπώματα του τελεσιγράφου του Γιούνκερ;
Γιατί, ίσως όλα αυτά γίνονταν με τη σύμφωνη γνώμη των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, που αν δεν συμφωνούσαν δεν θα γίνονταν.

Ο εκπρόσωπος της αστικής τάξης σε άμεση συνεργασία με την Αγγλία για να αποτρέψει το ΕΑΜ να καταλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδας μετά την απομάκρυνση των Γερμανών.

Η Ελλάδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες;
Από τον αγώνα το 1821 για την ανεξαρτησία της ελληνικής κοινωνίας την ηγεμονία των εξελίξεων καθόριζαν οι κοτζαμπάσηδες και ο κλήρος. Οι δυο αυτές τάξεις αποτελούσαν τον ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ της Οθωμανικής εξουσίας και του καταπιεσμένου λαού, από τον οποίον εκμέευαν τον πλούτο τους. Ήταν μια ελεγχόμενη από τους Οθωμανούς δουλοπαροικία. Ως είναι φυσικόν, όλες οι διαπραγματεύσεις, οι δανειακές συμφωνίες, οι επαφές με τους συμμάχους από το εξωτερικό, γίνονταν από  ατές τις τάξεις των κοτζαμπάσηδων με άμεση στήριξη του κλήρου. Η δολοφονία του Καποδίστρια, το 1831, ίσως είναι αντανάκλαση δυο παραγόντων (1) ότι ο Καποδίστριας ήταν έλληνας, εκ Ρωσίας προερχόμενος, (2)  ότι οι πολιτικές του Καποδίστρια ήταν ριζοσπαστικές και δεν είχαν την έγκριση των κοτζαμπάσηδων και του κλήρου, που παρακολουθούσαν την κρατική μηχανή να εκμοντερνίζεται και ανεξαρτητοποιείται από τον έλεγχο αυτών των κοινωνικών ομάδων.
Οι δυο αυτές συνθήκες ενοχλούσαν τις μεγάλες δυνάμεις τόσο όσο και τις ντόπιες εξουσίες. Η συμφωνία των δυο δεν ταυτιζόταν και στο όραμα, η μεν εξωτερική στάση ήταν για τον έλεγχο της κοινωνικής ανάπτυξης έτσι ώστε να διατηρήσει τον μελλοντικό έλεγχο, η δε εσωτερική στάση εξασφάλιζε την συνέχιση του ελέγχου της διακυβέρνησης της χώρας στη βάση της συντηρητικής διακυβέρνησης. Για να επιτευχθούν οι στόχι και των δυο, οι μεν επιδοτούσαν την Ελλάδα με δάνεια και βασιλεία, από την άλλη ο δεσποτισμός, η διαφθορά και η πελατειακή συμπεριφορά εξασφάλιζαν την λαϊκή υποστήριξη υπερ των κοτζαμπάσηδων και του κλήρου.

Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η Ελλάδα δεν ανήκε σε όλους τους Έλληνες αλλά στην κυρίαρχη αστική τάξη η οποία έχοντας εξασφαλίσει την στήριξη από το εξωτερικό και τις μεθόδους κυριαρχίας στο εσωτερικό διαμόρφωνε μια αλλαζονική συμπεριφορά η οποία την εκχυδάιζε από γενιά σε γενιά σε βαθμό να αντιμετωπίζει τις χρεοκοπίες ως ένα αποτέλεσμα κακομαθημένου παιδιού που απαιτεί από τους πλούσιους γονείς του να του πληρώνουν τα χρέη του. Αυτή είναι η χυδαία ελληνική αστική τάξη που δεν φορολογούσε τα μέλη της από τη μια, και δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδά της από την φορολογία των εργαζομένων, μισθωτών και συνταξιούχων. Έτσι τα μεγάλα έργα χρειάζονταν οικονομικους πόρους που καλύπτονταν απο δανεισμούς, και κατέληγαν σε χρεοκοπίες, είτε αυτά ήταν αποτέλεσμα διαφθοράς, είτε εγγυοβελτικών έργων, διαμόρφωσης οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου, πολέμων, εισαγωγών τεχνολογίας, κλπ.

Ο αγώνας της Αριστεράς-Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Η εκβιομηχάνιση της χώρας οδήγησε μοιραία στην ταξική διαστρωμάτωση μέσα σε έναν πρωτόγονο καπιταλισμό, που δεν είχε την ελεύθερη αγορά ως τον κύριο ελεγκτικό μηχανισμό ανάπτυξης, αλλά τη σχέση των δυτικών κρατών με την κυρίαρχη τάξη της χώρας.
Ο δεσποτισμός διατηρούσε τον έλεγχο με τις πελατειακές σχέσεις, ενώ η διαφθορά πλούτιζε τα μέλη της κυρίαρχης τάξης, της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης. Η αφόρητη καταπίεση της τάξης των εργαζομένων και πιο συγκεκριμένα της εργατικής τάξης οδήγησε στην οργάνωση της μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, όπως μετονομάστηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα διαχρονικά λάθη του ΚΚΕ, σε συνάρτηση με την εκμετάλλευσή των λαθών του, από την αστική τάξη και τους υποστηρικτές της, της δύσης το περιόρισαν σε μια αντιπολιτευτική νοοτροπία αιτημάτων για την καλλιτέρευση των συνθηκων ζωής της εργατικής τάξης. Όπως έλεγε και ο Μαρξ, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όσο πλουσιότερα γίνονται τα αφεντικά τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις θα έχει η εργατική τάξη για την καλλιτέρευση των συνθηκών ζωής της.

Η μεγάλη απήχηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού της (Ε.Λ.Α.Σ), έφερε στο προσκήνιο την δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας από τον εγκέφαλο του ΕΑΜ, το ΚΚΕ. Η κυρίαρχη τάξη θεώρησε ότι χρειάζεται μια δραστική παρέμβαση για να αποδομήσει αυτή την εναλλακτική λύση. Ο εμφύλιος επακολούθησε και το ΚΚΕ τέθηκε στην παρανομία, για μερικές γενιές.
Η παρανομία οδήγησε σε δυο αντιλήψεις, όσων παράνομα λειτουργούσαν μέσα από άλλα πολιτικά σχήματα όπως η ΕΔΑ, μέσα στη χώρα, και όσων διέμεναν στις χώρες επιροής της ΕΣΣΔ και καθοδηγούσαν τη στρατηγική και τακτική των στελεχών του ΚΚΕ εντός της Ελλάδας. Με λανθασμένες ενέργειες των ηγεσιών επήλθε η ρήξη που διαμόρφωσε αφενός το ΚΚΕ, ως το τμήμα του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κινήματος στην Ελλάδα και μια ντόπια κομμουνιστική τάση που ταυτίστηκε με τα ΚΚ της ευρώπης, εκτός της ΕΣΣΔ.
Μέσα από αυτό το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα ανδρώθηκε το ΚΚΕεσωτ., η ΕΑΡ, ο ΣΥΝ και τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αριστερή κυβέρνηση με αστική εξουσία
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα φάσμα αριστερών δυνάμεων, οδήγησε την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους εν γένει και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες κοντά στη διακυβέρνηση της χώρας. Στην πορεία αυτή συνέβαλε (1) ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του, (2) οι συνιστώσες που αντιπροσωπεύουν και τον χώρο που καλύπτει το ΚΚΕ αλλά δεν ταυτίζονται με το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης και διαχωρίζουν την ιδεολογική/στρατηγική τους από το σταλινικό μοντέλο διακυβέρνησης, (3) η μοιραία κατάληξη της αστικής τάξης στην 6η χρεοκοπία (4) η οικονομική πολιτική της γερμανικής ηγεμονίας όπως καθορίζεται από την νεοφιλελεύθερη προσέγγιση περί λιτότητας των ασθενεστέρων και τον πλουτισμό των ισχυροτέρων, η οποία απομακρύνεται από την αντίληψη της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης του «άσωτου γιου που πληρώνουν τα χρέη του οι πλούσιοι γονείς του», με αποτέλεσμα ο «άσωτος υιός» να πρέπει να πληρώσει με συνέπεια το χρέος του, (5) η εμφάνιση της ευρωπαϊκής αριστεράς, που έχει συνταχτεί υπέρ της Ε.Ε., του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας, υπέρ συμφωνιών που υποχρεώνουν την Ελλάδα να υιοθετεί οδηγίες αλλαγών που κρίνονται από μεν τους αριστερούς ως μη συμφέρουσες για τις παραγωγικές δυνάμεις και από την χυδαία αστική τάξη ως αλλαγές εκσυγχρονιστικές, (6) η ανάδειξη της αριστερής διανόησης ως κυρίαρχης στην ελληνική κοινωνία, που θα επιτρέψει στην ηγεμονία της Ευρώπης, την καθοδήγηση της κοινωνίας χωρίς αντιδράσεις στο σύγχρονο βασικό ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης, (7) η αντιμαρξιστική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ προς την εκκλησία (8) η  πολιτική απειρία του ΣΥΡΙΖΑ και η ελλειψη εμπειρίας αντιμετώπισης των ταξικών του εχθρών μέσα στο ίδιο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ένωσης όπου κυριαρχεί το χρηματοπιστωτικό μπλοκ το οποίο ελέγχει την Ευρώπη μέσω θεσμών που ουσιαστικά ελέγχεται αντιδημοκρατικά από την οικογένεια των χρηματοπιστωτών της Αμερικής και της Ευρώπης (9) η σταθερή αντιμνημονιακή στάση του.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας τον φέρνει αντιμέτωπο με δυο προβλήματα (1) λόγω της χρεοκοπημένης χώρας, την οποία έφεραν η χυδαία ελληνική αστική τάξη με την διακυβέρνηση της Νεάς Δημοκρατία και του ΠαΣοΚ, αδυνατεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (2) λόγω των ευρωπαϊκών ηγεμονικών νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών που απαιτούν την επιστροφή των δανείων, δημιουργώντας ένα περιβάλλον λιτότητας, οικονομικής κατοχής της χώρας, και ασφυξίας στην ομαλή λειτουργία των τραπεζών και κατ’ επέκταση των καθημερινών συναλλαγών.

Μέσα από αυτή την προβληματική κατάσταση η κυβέρνηση έλαβε αφενός μέτρα για να αναδείξει την μη βιωσιμότητα του χρέους, το επωνείδιστο και επαχθές χαρακτήρα του και άλλες πρωτοβουλίες για την ανακούφιση του δοκιμασμένου ελληνικού λαού που κατέγραψε υψηλό αριθμό αυτοκτονιών μεσα στο διάστημα των μνημονιακών χρόνων, αφετέρου να εμπλακεί στην διαδικασία εύρεσης μιας συμφωνίας για την αποκατάστση της ομαλής λειτουργίας υπό την πίεση της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης που επέλεξε την στρατηγική να εγκλωβίσει την κυβέρνηση της Αριστεράς στην υπογραφή μιας επαχθούς συμφωνίας, που δεν μπορούσε η ίδια να καταφέρει εις βάρος του ελληνικού λαού επί 5 συνεχή χρόνια, βλέποντας ότι έτσι δεν απειλείται η εξουσία της, εφόσον για μια ακόμη φορά οι πάτρωνες της στο εξωτερικό προσπαθούν να την εξασφαλίσουν με τους δικούς τους όρους της συμφωνίας, ως μονόδρομο ή GREXIT. Στο σταυροδρόμι αυτών των δυο επιλογών διαμορφώνονται δυο τάσεις (1) η υπογραφή συμφωνίας από την αριστερή κυβέρνηση (2) η ρήξη και η έξοδος από την Ευρωζώνη.

Οι επιλογές
Δυο επιλογές, δυο στρατηγικές, διαφορετικές τακτικές.
Κύριο ερώτημα μπαίνει αν η αριστερή κυβέρνηση μπορεί να ανατρέψει την εξουσία της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης βάζοντας ως διακύβευμα την εφαρμογή της συμφωνίας.

Μπορεί η τάξη των εργαζομένων να δεχτεί τις υποχρεώσεις του «άσωτου υιού» προς τους δανειστές, αλλάζοντας με τις μεταρρυθμίσεις, την λειτουργία της Ελλάδας έτσι ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα ξανά σε χρεοκοπία;
Αν ΝΑΙ, πρέπει να προχωρήσει και να σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος σε ένα πρόγραμμα κατάργησης των δομών οι οποίες διαχρονικά διατήρησαν τη διαφθορά, το δεσποτισμό και τις πελατειακές σχέσεις.
Αν ΟΧΙ, να παραδώσει την εξουσία, φέροντας την ίδια ώρα στο ενεργητικό της, την διαπίστωση της κοινωνίας ότι η Αριστερά ήταν αδύναμη και ανίκανη να υπηρετήσει το ιστορικό της χρέος, χωρίς να συρθεί στα νύχια της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης και ουσιαστικά να την υπηρετήσει.
Ίσως μια επόμενη ιστορική στιγμή!

Αν επιλέξει το ΝΑΙ, χρειάζεται να υπερβεί τον εαυτόν του.
Χωρίς αμφιβολία χρειάζεται να κρατήσει τον απόλυτο έλεγχο, αναθέτοντας σε επιστημονικά κλιμάκια την αναδόμηση του τρόπου λειτουργίας της κρατικής λειτουργίας και της οικονομίας, προς όφελος της κοινωνίας, εκ θεμελίων.
Σε αυτή την περίπτωση είναι απόλτη ανάγκη να εξηγηθεί στον ελληνικό λαό η μη επιλογή του GREXIT, για να αποφευχθεί η συνέχιση των αδιεξόδων και να προχωρήσει η κοινωνία συντεταγμένα.
Ακόμη και ένα δημοψήφισμα θα ευνοούσε μακροπρόθεσμα τη συνοχή της κοινωνίας. Το δημοψήφισμα του τελεσίγραφου του Γιούνκερ έδειξε την ωριμότητα του ελληνικού λαού. Εξάλλου το δημοψήφισμα έστω και τον τρίτο χρόνο, θα δώσει την ευκαιρία να εκφραστούν και οι δυο απόψεις στις λεπτομέρειές τους, με όλες τις εμπειρίες που θα έχουν συσσωρευτεί.

Καλή αποδόμηση των δομών της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης!

Σημ.1: Οι αντιφάσεις που προκύπτουν είναι οι αντιφάσεις της κοινωνίας μέσα στην οποία εξελίσσεται. Αυτές δημιουργούν τα αδιέξοδα, και επάνω σε ατές κτίζουν οι ηγεμονικές ελιτ που έχουν την ταξική υποχρέωση να καθοδηγούν την κοινή γνώμη, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, όπως ενεθάρρυνε ότι πρέπει να κάνουν, σε ομιλία του το 2006, με την ευκαιρία των δημοψηφιμάτων στη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον περιώνυμο καταστατικό χάρτη τηε Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής George Sorros.
Σημ.2 :Μια σύντομη ιστορία των ελληνικών δανείων δίδεται στην ιστοσελίδα http://www.investopedia.com/financial-edge/0911/the-history-of-greek-sovereign-debt-defaults.aspx.  Το άρθρο καταλήγει στο εξής συμπέρασμα » Η ιστορία του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν ενθαρρύνει τους επενδυτές που θέλουν να ελπίζουν ότι αυτή η χώρα ανατποκρίνεται στις δανειακές της υποχρεώσεις.

 

Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ… της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης

Η υπογραφή των 251

Με την υπογραφή της ήττας από 251 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και του ΠαΣοΚ, στο όνομα της… ιστορικής ευθύνης, φτιάξαμε ένα σύμφωνο υποταγής που έχει την καθοδηγούμενη, από τους δανειστές, πρότασή μας και μένει πλέον ανοιχτό το μέρος εκείνο που θα συμπληρωθεί από τους νικητές κατ΄επιλογήν στις επόμενες συναντήσεις  των δανειστών.
Σε αυτή τη χρονική στιγμή γράφεται αυτό το δοκίμιο. Οι ζουρνάδες των δανειστών ήδη παίζουν τον ρυθμό στον οποίο οι 251 βουλευτές χορεύουν. Μεταξύ αυτών και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ο Αλέξης Τσίπρας αναγνώρισε ότι έγιναν λάθη. Μεταξύ των υπευθύνων για τα λάθη που έγιναν, συγκαταλέγει και τον εαυτόν του «ουδείς αλάθητος» είπε.
Η ΝΔ και το ΠαΣοΚ πανηγυρίζουν. Πανηγυρίζουν γιατί νομίζουν ότι εξιλεώνονται στα μάτια των πολιτών, εφόσον απέδειξαν, με τις παρασκηνικές τους κινήσεις, ό,τι ταυτίζονταν με τους δανειστές και λειτουργούσαν ως δούρειος ίππος στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική βουλή. Αυτή θεωρούν ως ιστορική ευθύνη…

Λιποτάχτησαν…
Από τους υπόλοιπους 291 βουλευτές οι 32 ψήφισαν ΟΧΙ και οι 8 ψήφισαν «ΠΑΡΩΝ». Εννέα βουλευτές δεν παρευρέθηκαν, απουσίαζαν, την στιγμή που το έθνος ολόκληρο, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό παρακολουθούσε τη διεξαγωγή της συνεδρίας της βουλής. Εννέα αδιαφόρησαν, λιποτάχτησαν από το ύψος των περιστάσεων που καλέστηκαν να υπηρετήσουν. Αυτοί δεν μπορεί νάναι εκπρόσωποι του λαού και ο λαός πρέπει να τους καταδικάσει ΜΟΝΟΝ γιατί λιποτάχτησαν όταν το έθνος υπέγραφε συμφωνία ήττας και χρειαζόταν η ψήφος τους. Σε μια πολιτεία, μας θύμισε ο Γλέζος, όπου δεν υπάρχουν δυνάστες, όλοι είναι ίσοι, έχουν τις ίδιες ευθύνες για την πόλη.
Θα καταλήγαμε λοιπόν ότι είναι αναξιόπιστοι… και δεν θα πρέπει να έχουν αξιώματα μέσα στην πόλη. Ίσως και αυτοί οι ίδιοι να μην χρειάζονται την αξιοπιστία αυτή. Η δικαιολογία μερικών ότι είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις είναι πολύ μικρότερη των περιστάσεων. Καθήκον πρώτο, η πατρίδα.

Από τους υπόλοιπους, 8 ψήφισαν «ΠΑΡΩΝ». Στο «τραπέζι» υπήρχε μια συμφωνία. Αυτή η συμφωνία θα πήγαινε στους δανειστές, και οχτώ εκπρόσωποι του λαού απλά ήταν ΠΑΡΟΝΤΕΣ… Χμ, βγήκαν μετά οι επεξηγηματικές δηλώσεις, αλλά ας τις στείλουν στους δανειστές. Τι πάει να πει ΠΑΡΩΝ σε μια στιγμή που η κοινωνία υπέγραφε την ήττα της; Πάει να πει αδυναμία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, δεν είχαν την στεντόρεια στάση να πουν είτε ΝΑΙ, είτε ΟΧΙ. Είναι «παρών» αλλά απόντες από τις δύσκολες αποφάσεις. Δεν είχαν τα κότσια να πουν ΟΧΙ για να μην δυσαρεστήσουν τον πρωθυπουργό και δεν είχαν τα κότσια να πουν ΝΑΙ για να μην δυσαρεστήσουν τους συντρόφους τους που υποστήριζαν και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, και το ΟΧΙ της υποταγής. Θα υπενθυμίσουμε ότι το ΚΚΕ ψήφισε ΟΧΙ, αλλά δεν είχε να σκεφτεί τη δυσαρέσκεια του πρωθυπουργού. Άρα το «ΠΑΡΩΝ» ήταν για να μην χαλάσουν πολύ οι σχέσεις με τον πρωθυπουργό. Δηλαδή επέλεξαν ένα μικροσυμφέρον μπροστά στο συμφέρον του λαού, πάντοτε όπως αυτοί το αντιλαμβάνονταν. Ντροπή για την Αριστερά των πολιτών να έχει «θεατές» στις κρίσιμες στιγμές του λαού. Δεν θεωρείται δημόσια θέση η απουσία ή η απλή μουγγή παρουσία, όσα λόγια και να πει, τιμάμε αυτούς που αποφάσισαν να πουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Ιδιαίτερα όταν το ΟΧΙ ήθελε κότσια, κάτω από αυτές τις κρίσιμες συνθήκες.

Οι ΠΑΡΟΝΤΕΣ και οι ΑΠΟΝΤΕΣ οφείλουν να αποχωρήσουν από την βουλή, ως ένδειξη ευθύνης προς αυτό το οποίο δεν υπηρέτησαν.

Οι χρεωκοπίες
Το δοκίμιο προσπαθεί να εστιαστεί αλλού, στην αξιοπιστία των θεσμικών οργάνων της ελληνικής πολιτείας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ελληνική αστική τάξη κυριολεκτικά, διοικεί το ελληνικό κράτος από την δημιουργία του, το 1830.
Πολύ γρήγορα θα θυμήσουμε την κυριαρχία των κοτζαμπάσηδων και της εκκλησίας, πούχαν επιπτώσεις στην σκληρή αντιμετώπιση, με την συμπαράσταση των Βαυαρών των αγωνιστών της επανάστασης (Κολοκοτρώνη και Νικηταρά, κ.ά.) αλλά και πολιτικών που δεν μπορούσαν να επιρεάσουν (δολοφονία Καποδίστρια).

«Αν οι ζητιάνοι σαν και με δεν έχυναν το αίμα
οι καπετάνιοι σαν και σε, δεν θα φορούσαν στέμμα»
λέει ο Σπετσιώτης καραβοκύρης Ματρόζος στον Κωνσταντίνο Κανάρη, όταν τον επισκέπτεται στο υπουργείο, ρακένδυτος και χρεωκοπημένος μετά από τη δωρεά της περιουσίας του στο αγώνα της ανεξαρτησίας, μέσα από τα λόγια του ποιητή Γεωργίου Στρατήγη.
Τί αξιοπιστία μπορεί να έχει ένα τέτοιο κράτος προς τους πολίτες. Ήταν οι πολίτες που μπορούσαν να κρίνουν, να διεκδικήσουν, ακόμη και να επιβάλουν τη θέλησή τους, στα πρώτα χόνια της ανεξαρτησίας; Όχι βέβαια, η κυρίαρχη τάξη δεν έδινε σημασία στις επιθυμίες των πολιτών, τους θεωρούσε ένα εμπόρευμα που δικαιολογούσε την ιδιοκτησία που απέκτησαν. Ένα εμπόρευμα που εξασφάλιζε στους ιδιοκτήτες το κουμάντο που έκαναν από πριν αλλά τώρα, χωρίς τον Οθωμανό κατακτητή στο κεφάλι τους. Απελευθερώθηκαν για να κάνουν το δικό τους κουμάντο στους υπηκόους, τους ραγιάδες. Έτσι έπραξαν, διαμορφώνοντας το πελατειακό κράτος σε συνεργασία με τις αστικές τάξεις των μεγάλων δυνάμεων.
1η χρεωκοπία το 1827 από αδυναμία να ξεπληρωθούν τα δάνεια της επανάστασης. Εκείνα που μέχρι να έλθουν στην Ελλάδα εξαφανιζόταν ένα μεγάλο ποσοστό στο δρόμο για μίζες, τόκους και άλλες διευκολύνσεις, και 2η χρεωκοπία 1843 για δάνεια πούχαν συναφθεί το 1833, δηλώνοντας αδυναμία να ξεπληρώσει τα δάνεια πού πήραν δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (1831) .

Αυτή η τάξη που συνεχίζει να κυβερνά με βασιλευόμενη (από γερμανικές βασιλικές οικογένειες) δημοκρατία, παίρνει δάνεια εκμοντερνίζει την καθημερινή ζωή με έργα όπως η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, η αποξήρανση της κωπαΐδας, οι σιδηροδρόμοι και τα στηρίζει οικονομικά, με δάνεια.
Το 1893 ο Τρικούπης αδυνατεί να ανταποκριθεί στις πληρωμές των δανείων, και ένας λόγος γι αυτό είναι η φοροδιαφυγή και το γεγονός ότι τα κρατικά έξοδα υπερέβαιναν τα κρατικά έσοδα. Η σύγκρουση μεταξύ του νεωτεριστικού κόμματος του Τρικούπη και του Εθνικού κόμματος του Δεληγιάννη δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι εσωτερικές διενέξεις μεταξύ των συμφερόντων της αστικής τάξης. Έτσι ο Τρικούπης πάει τη χώρα σε χρεωκοπία.

4η χρεωκοπία το 1932 επί Ελευθερίου Βενιζέλου. Τόσο η αδυναμία της Γερμανίας να αποπληρώσει τα χρέη της από τον Α’ΠΠ, όσο και το κραχ στο αμερικάνικο χρηματιστήριο, δημιούργησαν αρνητικές οικονομικές συνθήκες, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι εξαγωγές της Ελλάδας και τα εμβάσματα από του έλληνες των ΗΠΑ. Αποτέλεσμα η διόγκωση του χρέους της. Παρά τους θετικούς οικονομικούς δείκτες της ελληνικής οικονομίας, με πλεονάσματα και αισιοδοξία, οι διεθνείς οικονομικές συνθήκες οδηγούν τον Ε. Βενιζέλο να υποτιμήσει τη δραχμή, από 456 στις 539 δραχμές τη στερλίνα, και μετά σταματάει να πληρώνει τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Όλοι γνωίζουμε ότι και τότε μια θυελλώδης σύγκρουση μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών έφτασε μέχρι απόπειρες δολοφονίας του Βενιζέλου, κλπ. Άλλη μια φορά, η ελληνική αστική τάξη διοικεί εις βάρος του λαού, για τον εαυτό της και τη διαχείριση του εθνικού πλούτου για τον πλουτισμό της, όπως εξάλλου σε κάθε κοινωνία που λειτουργούσε με τον ασιατικό τρόπο παραγωγής, και έγινε μέρος των καπιταλιστικών χωρών χωρίς να έχει μια εμπνευσμένη πατριωτική αστική τάξη.

Η τελευταία χρεωκοπία έλαβε χώρα το 2009, όταν ο κ. Καραμανλής άφησε έντεχνα την «καυτή πατάτα» στον Γ. Α. Παπανδρέου, ο οποίος με το «λεφτά υπάρχουν» οδήγησε την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η διόγκωση του δημοσίου κόστους, με αυξήσεις εισαγωγών, αυξήσεις καταναλωτικών αγαθών και όλα αυτά μετά την είσοδο στη ευρωζώνη, ήταν με δυο λόγια οι αιτίες της χρεωκοπίας (ο οικονομικός απολογισμός των Ολυμπιακών Αγώνων ακόμη δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα). Η αστική τάξη για άλλη μια φορά αδιαφόρησε να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις, ασχολήθηκε με τις υπηρεσίες (τουρισμός) και τις εισαγωγές (κυρίως εγκλωβισμένες στην Γερμανία). Και φτάσαμε στο 2014, όταν η χυδαία ελληνική αστική τάξη κουρασμένη από το 2009, παλεύοντας για να σταθεί στα ξύλινα πόδια της, έρριξε ως είναι φυσικό από την «ιστορική ευθύνη της» έρριξε τους πολίτες στην «πυρρά», πρωτοστάτησαν για να μεταφέρουν όλα τα βάρη στους εργαζόμενους, να τους προπηλακίσουν, να τους χαρακτηρίσουν τεμπέληδες, να αποφασίσουν τα αντιμαχόμενα κόμματα ΝΔ-ΠαΣοΚ να συνεργαστούν για να βγούν από τις δυσκολίες. Τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Ρίχνουν την ιδέα της εθνικής συνεργασίας, αφού πέρασαν από το πραξικόπημα του Παπαδήμου, εγκλωβίζοντας την ΔΗΜοκρατική ΑΡιστερά, μια κομματική έκφραση των μικροαστών, μκροεπαγγελματιών και εργαζομένων από τον χώρο του ΣΥΝασπισμού πούχε ρίξει το σύνθημα της «Υπεύθυνης Αριστεράς» αναπτύσοντας μια πολιτική ουράς στο ένα ή το άλλο κόμμα του δικομματισμού, εξασφαλίζοντας μια παρουσία διαλεγόμενης αριστεράς με την αστική τάξη. Όταν κατάλαβε ότι την είχε η χυδαία ελληνική αστική τάξη ως διακοσμητικό σκεύος επάνω στον τάπητα της «εθνικής αντιπροσωπείας» ήταν αργά, η ΕΡΤείχε κλείσει και το μαύρο απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα.

Στον αντίποδα στεκόταν τόσο το ΚΚΕ, όσο και ο ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς.
Μέχρι το 2014, η χυδαία ελληνική αστική τάξη φορτώνοντας τα βάρη των δανείων και των μνημονίων στους εργαζόμενους, συνταξιούχους, μικρομεσαίους, χτυπώντας αλύπητα το κοινωνικό κράτος, απώθησε τους ψηφοφόρους στην εναλλακτική λύση λύτρωσης, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναδείχτηκε κυβέρνηση στις 25 Ιανουαρίου. Η χυδαία ελληνική αστική τάξη προσπάθησε να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια νέα εθνική αντιπροσωπεία, για να εξασφαλίσει τις αναδανειοδοτήσεις, μετά από παρασκηνιακές ενθαρρύνσεις των δανειστών. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε απέναντι στην αστική τάξη, ανδρώθηκε και κυριάρχησε. Μετά πέντε μήνες σκληρής διαπραγμάτευσης, τόσο οι εσωτερικοί εκφραστές της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης, αυτής που διατηρεί πάνω από 50% της οικονομίας της Ελλάδας στα χέρια της, όντας ένα ποσοστό, μέχρι 10%, όσο και οι καθοδηγητές της δανειστές στο εξωτερικό, εγκλωβησαν την κυβέρνηση της Αριστεράς, με την ψηφοφορία της συμφωνίας-μνημόνιο3.

Το φαινόμενο «χυδαία ελληνική αστική τάξη»
Ο μαρξιστής καθηγητής R. Wolf του New York State University κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα είχε συμπεράνει ότι η χυδαία ελληνική αστική τάξη από τη μια διευκόλυνε με φορολογικές απαλλαγές  τους πάτρωνές της και από την άλλη έκανε οικονομικές παραχωρήσεις στους εργαζομένους με τα δανεικά, για να διατηρεί την πελατειακή σχέση και να διατηρείται στην κυβέρνηση.
Η χυδαία ελληνική αστική τάξη έχει μια ιστορική τάση, στην κατάχρηση των οικονομικών πόρων για τον δικό της πλουτισμό, την αδιαφορία προς τους πολίτες, όταν βρίσκεται στα δύσκολα, και σε πτωχεύσεις. Μια νέα εθνική κυβέρνηση με τη συμμετοχή των εκφραστών της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης, είναι ένας ακόμη εγκλωβισμός της Αριστεράς στα νύχια της, με καμιά δυνατότητα να πραγματοποιήσει οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις που θα  εξυγειάνουν τον δημόσιο βίο. Θα επιβάλουν τα πολιτικά συμφέροντά τους, φτιάχνοντας ένα νέο παραμορφωμένο κράτος που δεν θα μπορεί να γίνει ούτε κοινωνικό, ούτε με λιγότερη γραφειοκρατεία ούτε τέλος με το αριστερό πρόσημο και δεν θα μπορέσουν να θεμελιωθούν νέες σχέσεις παραγωγής και ανάδειξης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου στον τιμόνι της οικονομικής ανάπτυξης.

Καθήκον της αριστερής κυβέρνησης δεν είναι να στρατευτεί μέσα σε μια εθνική τραγωδία, παρασυρόμενη από αυτούς που έχουν μάθει να ζουν παρασιτικά, και να θεωρούν τον παρασιτισμό κυρίαρχη κοινωνική πρακτική.

Η κοινωνία, μέσα από την πρόσφατη χρεωκοπία της, πρέπει να ανασυνταχτεί με πρωτοπορεία την παρούσα αριστερή κυβέρνηση και τους ταξικούς συμμάχους της, να απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις που καταδεικνύουν μια πολιτική συμπεριφορά της παρακμής. Ίσως χρειάζεται:
(1) η αποδοχή της επαχθούς συμφωνίας είναι αναγνώριση της παρακμής του πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης
(2) η οργάνωση μιας παράλληλης κρατικής μηχανής με βάση αυτές των προωθημένων καπιταλιστικών κρατών και την επάνδρωση της με νέες σχέσεις υπαλλήλου και θέσης, με εστίαση στην απόλυτη, τάχιστη και ολοκληρωμένη υπηρεσία του πολίτη. Ο πολίτης πρέπει να απολαμβάνει τα φρούτα των φόρων του
(3) γενική δωρεάν ποιοτική περίθαλψη με απόλυτο έλεγχο των προμηθειών με απόλυτη διαφάνεια από κεντρική διεύθυνση κατικών προμηθειών
(4) δωρεάν παιδεία, κατάργηση φροντιστηρίων και εξετάσεων στα πανεπιστήμια, η είσοδος με βάση την βαθμολογία
(5) απλό φορολογικό σύστημα για την ιδιωτική πρωτοβουλία, μέσα από την ενίσχυση των συνεταιρισμών στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, με προσφορά τεχνογνωσίας από τα πανεπιστήμια με βάση έναν κεντρικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη,
(6) διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας.
Σε αυτό το όραμα να είναι διακριτή η στρατηγική αυτάρκειας παραγωγής και η ποιότητα του προϊόντος.
Ας βάλουμε τους εαυτούς μας στην παραγωγική δραστηριότητα, για τη νέα γενιά, για το μέλλον μιας κοινωνικοποιημένης οικονομίας, για την οποία η χυδαία ελληνική αστική τάξη θα διαφωνήσει αλλά δεν θάχει τη δυνατότητα να ριζώσει αλλά να βλέπει να ξεριζώνονται οι συνήθειές της, αυτές του δεσποτισμού, της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους.
Στις κοινωνικές κρίσεις τυχεροί είναι οι ηγέτες που θα δράξουν την ευκαιρία και θα οδηγήσουν την κοινωνία σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπου όλοι θα είναι ίσοι απέναντι στους νόμους.

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον έφερε την Ελλάδα στον ομφαλό της διεθνούς επικαιρότητας, όχι μόνον ανέδειξε το ρόλο που επεφύλαξαν οι δανειστές της χώρας, όχι μόνον συνάρπασε τους λαούς της Ευρώπη, Β. και Ν. Αμερικής αλλά κατέδειξε τα επεκτατικά σχέδια της Γερμανίας που προωθεί μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ουσιαστικά σήκωσε από τον πολιτικό ληθαργο την Γαλλία και την Ιταλία που θα παίξουν το δικό τους ρόλο στην Ευρώπη για να ξαναγυρίσουμε στις ευρωπαϊκές αξίες της δημοκρατίας, της γαλλικής επανάστασης, του ξεσηκωμού της Νεάπολης που πνίγηκε στο αίμα από τον Μέτερνιχ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη χώρα μας τον καταλύτη σε αυτές τις νέες διεργασίες, ένας καταλύτης που ιστορικά σηκώνει τη ρομφαία του ευρωπαϊκού πολιτισμού στις ορδές των βαρβάρων. Εάν η Αριστερά οδηγηθεί σε δημιουργία εθνικής κυβέρνησης έχει παραδοθεί και υπογράψει μια δεύτερη Βάρκιζα. Κάθε απομάκρυνση τώρα από την κυβερνητική εξουσία είναι σύμφωνο παράδοσης της τύχης του λαού στα χέρια της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης.

https://dikaiopolisproject.wordpress.com/2011/05/24/xreokopies/
http://www.mesimvrini.gr/%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84/