Nα υπερασπιστούμε το ‘Όχι του ελληνικού λαού!

 

Απευθυνόμαστε σε όλους τους λαούς του κόσμου και τους καλούμε να συνειδητοποιήσουν ότι ο δικός μας αγώνας είναι και δικός τους. Να καταλάβουν το είδος των δυνάμεων που αντιμετωπίζουμε και που διάλεξαν την Ελλάδα ως πειραματόζωο.

Διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη

Στις 5 Ιουλίου, ο ελληνικός λαός απέρριψε, με συντριπτική πλειοψηφία, το τελεσίγραφο των Πιστωτών, που ενεργούν ως ανελέητοι αποικιοκράτες και καταστροφείς της χώρας μας.

Ζήτησε την διακοπή της μνημονιακής πορείας καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, αποικιοποίησης της Ελλάδας, που ξεκίνησε τον Μάιο 2010.

Αυτό το ‘Όχι, που άφησε κατάπληκτη όλη την ανθρωπότητα, δόθηκε στις πιο δύσκολες συνθήκες, συνθήκες τρομοκρατίας από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, απειλών και εκβιασμών από τις ισχυρότερες διεθνείς δυνάμεις και αρχόμενου οικονομικού πολέμου, που οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών. Είναι εφάμιλλο των μεγάλων ‘Όχι της ιστορίας μας, όπως τα ‘Οχι του 1821, του 1940, του 1941-44 και πολλών άλλων, με τα οποία ο ελληνικός λαός διατήρησε την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό και τις πιο βασικές ηθικές προϋποθέσεις της ύπαρξής του ως συγκροτημένο έθνος.

Σύμφωνα με τις πιο βασικές αρχές του πολιτεύματός μας, αυτό το ‘Όχι υπερέχει όλων των αποφάσεων της κυβέρνησης και της Βουλής. ‘Όλα τα ελληνικά κρατικά όργανα  και τα ευρωπαϊκά, οφείλουν να το σεβαστούν, πόσο μάλλον που απολύτως τίποτα δεν μεταβλήθηκε από τις συνθήκες που επικρατούσαν στις 5 Ιουλίου (αν κάτι έγινε είναι ότι επιδεινώθηκαν οι όροι που επιβάλλουν οι Δανειστές στον ελληνικό λαό).

Η απόφαση ενός δημοψηφίσματος αλλάζει μόνο με άλλο δημοψήφισμα. Η τήρηση αυτών των κανόνων, ο σεβασμός της άμεσης έκφρασης της βούλησης του ελληνικού λαού και της ουσίας του πολιτεύματός μας, δεν είναι μόνο ένα σοβαρό νομικό,  πολιτικό και οικονομικό θέμα. Είναι η βασικότερη προϋπόθεση για τη διατήρηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθεί η ειρήνη στην ελληνική κοινωνία.

Είναι επιπλέον ο μόνος δρόμος για να εξασφαλισθεί η ηθική και υλική μας επιβίωση, για να επιζήσει η Ελλάδα ως κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ταυτότητα. Τα τελευταία πέντε χρόνια αποδείχθηκε, με τον πιο απόλυτο και τραγικό τρόπο, ότι τα προγράμματα αυτά, που επιβλήθηκαν από την Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ)  στον ελληνικό λαό (με τη συγκατάθεση ελληνικών κυβερνήσεων που παραβίασαν μαζικά το Σύνταγμα, την βούληση των εκλογέων, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο), δεν οδήγησαν παρά στη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή που σημειώθηκε στην Ευρώπη μετά το 1945. Είναι προγράμματα δολοφονίας της χώρας μας!

Η συνέχιση του προγράμματος αυτού επί μιας χώρας που έχει ήδη υποστεί πρωτοφανή καταστροφή θα την οδηγήσει σε πλήρη αποσύνθεση και διάλυση σε όλα τα επίπεδα. Ούτε άλλωστε αυτοί που ψήφισαν στη Βουλή τα απάνθρωπα μέτρα που επιβάλλει η τελευταία, έκδηλα παράνομη και αντισυνταγματική «συμφωνία», δεν επικαλέστηκαν πειστικά κάποιο πλεονέκτημά της. Το μόνο τους επιχείρημα είναι «δεν έχουμε άλλη λύση, πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να παραδοθούμε». Ουσιαστικά, μας ζητάνε να αυτοκτονήσουμε ως χώρα και ως λαός.

Ο ελληνικός λαός, όλοι οι ‘Ελληνες πολίτες και η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολούθησαν εμβρόντητοι όσα συνέβησαν μετά το δημοψήφισμα. Ακόμα και σήμερα το μυαλό του ανθρώπου δυσκολεύεται να καταλάβει πως, μια κυβέρνηση που ζήτησε και πήρε, μια συντριπτική εντολή αντίστασης από τον ελληνικό λαό άρχισε, ουσιαστικά μόλις έκλεισαν οι κάλπες, να ενεργεί ωσάν να είχε κερδίσει το Ναι. Δυσκολεύεται να καταλάβει πως, πέντε μέρες αργότερα, και χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στις συνθήκες που επικρατούσαν στις 5 Ιουλίου, συνομολόγησε με εξευτελιστικές διαδικασίες, μια ταπεινωτική και καταστροφική για την Ελλάδα «συμφωνία». Μια «συμφωνία» που δεν τόλμησε να υποβάλλει στη Βουλή για κύρωση, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αλλά υπέβαλε για ψήφιση, όπως έκανε και τον Μάη του 2010 η τότε κυβέρνηση, ένα νομοσχέδιο που βάφτισε «συμφωνία», όπως τότε το βάφτισαν «Μνημόνιο». Ο εξευτελισμός της Ελλάδας και του Συντάγματος ολοκληρώθηκε συμβολικά με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του νόμου με τα μέτρα, που ψήφισε η Βουλή, με τοποθετημένο πάνω από τον νόμο και από το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας ανυπόγραφου, χωρίς να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή, του κειμένου της «συμφωνίας στα αγγλικά και ελληνικά», δίκην πίνακα εντολών ανώτερης εξουσίας.

Στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να εξηγήσει τις οβιδιακές της μεταμορφώσεις, η κυβέρνηση έγινε τώρα ο κύριος προπαγανδιστής όλων των επιχειρημάτων του Ναι. Ενσταλλάσει η ίδια τον φόβο και τον πανικό στους ‘Ελληνες πολίτες. ’Εβαλε το κύρος που της έδωσε η προηγούμενη, αντιμνημονιακή στάση της, αλλά και το κύρος μιας αριστεράς, που έδωσε στο παρελθόν ηρωϊκούς αγώνες, στην υπηρεσία δυνάμεων που θέλουν να διαλύσουν το ηθικό του ελληνικού λαού, να τον πείσουν ότι το κράτος του είναι τελείως ανίσχυρο, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να παραδώσει αμαχητί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία του στους Πιστωτές και να ελπίσει στο έλεός τους. ‘Ελεος που, όπως έμαθαν οι ‘Ελληνες, με τίμημα τη διάλυση της χώρας μας την τελευταία πενταετία, δεν υπάρχει καν.

Αυτά που λέει σήμερα η κυβέρνηση, τα έλεγαν πριν το δημοψήφισμα οι χρεωκοπημένοι πολιτικοί και τα κόμματα που φέρουν την ιστορική ευθύνη της διάλυσης και υποδούλωσης της Ελλάδας. Οι ‘Ελληνες τα αγνόησαν, δίνοντας στην κυβέρνησή τους το ‘Όχι που ζήτησε, αλλά δεν ξέρουμε αν ήθελε. Το να επαναλαμβάνει όμως, ο ίδιος ο «αρχηγός» των αντιμνημονιακών τέτοια επιχειρήματα, γεμίζει φόβο, αμφιβολίες και σύγχυση την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Στα άμεσα, υλικά και αντικειμενικά αποτελέσματα της συνθηκολόγησης, προστίθεται η ηθική αποσύνθεση του έθνους, η κατάρρευση του ηθικού, της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησής του!

Λέει βέβαια ο Πρωθυπουργός, όπως και οι προκάτοχοί του: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αυτό δεν είναι αλήθεια. Θα ήταν αξιόπιστο ένα τέτοιο επιχείρημα, μόνο αν στη μάχη για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της πατρίδας του, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είχε χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που διέθετε η Ελλάδα, όπλα που δεν χρησιμοποίησε και επιμελώς απέκρυψε. ‘Όταν έχεις λαό αποφασισμένο πίσω σου, πάντα υπάρχει εναλλακτική λύση! Και πάντως, ο πρώτος υπεύθυνος και αρμόδιος να οργανώσει την άμυνα του κράτους και του λαού μας που δέχονται επίθεση και πόλεμο – και επίθεση και πόλεμο δέχονται οι ‘Ελληνες και το κράτος τους εδώ και πέντε χρόνια- είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Αυτοί πρέπει να ενθαρρύνουν, όχι να πανικοβάλλουν. Να βάλουν στην υπηρεσία του απειλούμενου κράτους και λαού όλα τα μέσα στη διάθεσή τους. Και όχι βέβαια να διατάσσουν έμφοβοι αποστρατεία του λαού και του κράτους τη στιγμή της εχθρικής επίθεσης!

Γιατί άλλωστε επί δυόμισυ χρόνια, από τις εκλογές του 2012 μέχρι τις εκλογές του 2015, ο Πρωθυπουργός και τα κόμματα που κυβερνούν δεν προετοιμάστηκαν για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης με τους πιστωτές;
Γιατί δεν το έκαναν ούτε όταν φάνηκε καθαρά ότι δεν επρόκειτο να προκύψει τίποτα από τις διαπραγματεύσεις;
Γιατί ξόδεψαν τα κρατικά αποθεματικά για να διατηρήσουν πέντε μήνες μια παρωδία «διαπραγματεύσεων»;
Γιατί παραπλανούσαν και καθησύχαζαν τον ελληνικό λαό πριν και μετά τις εκλογές, αντί να τον προετοιμάζουν;
Γιατί, όχι μόνο δεν αναζήτησαν χρηματοδοτική βοήθεια διεθνώς, εκτός ΕΕ, αλλά και την απέκλεισαν με επανειλημμένες δηλώσεις τους;
Ποιών τις διαβεβαιώσεις αφρόνως εμπιστεύτηκαν;
Για ποιον ακριβώς λόγο ευχαριστούν τώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα αμείλικτα ερωτήματα που τους θέτει ο Λαός και η Ιστορία.

Καλούμε τον ελληνικό λαό, αυτές τις τραγικές στιγμές της ιστορίας μας, να μη το βάλει κάτω, να διατηρήσει το θάρρος και την ευθυκρισία του. Να μην επιτρέψει να του σπάσουν ξανά την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη του στις αστείρευτες, ιστορικά αποδεδειγμένες δυνάμεις του. Να μη λυγίσει.

Οι πατεράδες και οι μανάδες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας έζησαν τη γερμανική κατοχή. ‘Εζησαν την πείνα του 1941. Επιβίωσαν όμως, αντιστάθηκαν και νίκησαν τον κατακτητή. ‘Ετσι θα γίνει και τώρα.

Καλούμε τους ‘Ελληνες πολίτες να οργανωθούν και να παλέψουν άμεσα για να βοηθήσουν τους πιο αδύνατους να αντιμετωπίσουν την πείνα, την αρρώστια, την ανέχεια, για να στηρίξουμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.  Να συνδράμουμε πρώτα απ’ όλα αυτούς που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στα σπίτια τους, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τα φάρμακα που χρειάζονται!

Καλούμε τους ‘Ελληνες πολίτες να βάλουν πλάτη για να μη διαλυθούν, από το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, οι πιο βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους.

Τους καλούμε να αντισταθούν, όπου μπορούν και όπως μπορούν, στην επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων. Αυτή η χώρα είναι δική μας. Δεν θα την παραδώσουμε.

Καλούμε τον ελληνικό λαό να βγάλει τα οδυνηρά αλλά αναγκαία συμπεράσματα από την εμπειρία του και να οικοδομήσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο μέτωπο αντίστασης, να μην ξαναεμπιστευτεί τυφλά αυτοσχέδιους σωτήρες, τυχοδιώκτες και καιροσκόπους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο εθνικό και λαϊκό καθήκον σήμερα από τη διακοπή του συνολικού δανειακού προγράμματος καταστροφής και υποδούλωσης της χώρας. Είναι προτιμότερο η διακοπή αυτή να γίνει συμφωνημένα, από κοινού με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης. Αν δεν μπορεί όμως να γίνει έτσι, πρέπει να γίνει μονομερώς. Δεν έχουμε άλλο  δρόμο για να σωθούμε, ούτε την πολυτέλεια για καινούριες αυταπάτες! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να σωθεί η Ελλάδα από ολοκληρωτική καταστροφή, να σωθεί με δυνάμεις ικανές να κρατήσουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας και τον πολυτιμότερο θησαυρό που έχει, το ζωντανό κεφάλαιο των νέων, που χάνεται σήμερα στον δρόμο της μετανάστευσης.

Για να μπορέσει να γίνει αυτό, χρειάζεται η καθολική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, χωρίς ιδιοτέλειες, μικροκομματισμούς, εύκολα συνθήματα και καιροσκοπισμούς. Χρειάζεται η  αναζήτηση ερεισμάτων και συμμαχιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, χωρίς αποκλεισμούς. Χρειάζεται θάρρος, ανιδιοτέλεια και σοβαρότητα. Καταστραφήκαμε από τα εύκολα συνθήματα, τους πολιτικαντισμούς, τις κραυγές χωρίς περιεχόμενο, τους τυχοδιώκτες, την καιροσκοπική εκμετάλλευση της τραγωδίας του λαού μας.

Χρειαζόμαστε επιστημονικά άρτια επεξεργασία των εναλλακτικών, πλατιά και σοβαρή συζήτηση στην ελληνική κοινωνία και στους ‘Ελληνες του εξωτερικού για τις λύσεις που έχουμε και το που πάμε ως έθνος.

Ο Δαυίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ. Αλλά πρέπει να είναι πιο σοβαρός, πειθαρχημένος και πιο έξυπνος από τον Γολιάθ. Σήμερα, ο ελληνικός λαός πληρώνει πανάκριβο, τεράστιο τίμημα, όπως και τόσες άλλες φορές στην ιστορία του, γιατί οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις και τα δύο κόμματα που κυβερνούν, ακριβώς γιατί επαγγέλθηκαν τη διακοπή της μνημονιακής πορείας, δεν έπραξαν το καθήκον τους, δεν προετοιμάστηκαν και δεν προετοίμασαν το λαό, κινήθηκαν συχνά με πνεύμα καιροσκοπισμού και μικροκομματισμού, εμπιστεύτηκαν διαβεβαιώσεις και συμβουλές ξένων, που σε όλη την ιστορική διαδρομή μας απέδειξαν ότι δεν είναι φίλοι μας.

Η πατρίδα μας δεν κινδύνευσε όταν ο λαός, ενωμένος σε μια γροθιά, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία και την προκοπή του. Κινδύνευσε πάντα και καταστράφηκε συχνά, όταν οι δυνάμεις της ξένης εξάρτησης πήραν το πάνω χέρι.

Καλούμε ιδιαίτερα τα κοινωνικά στρώματα που κατάφεραν, μέσα στον καιρό της κρίσης, να διατηρήσουν παρόλα αυτά κάποιες καταθέσεις και κάποια εχέγγυα υλικής άνεσης και ασφάλειας, να συνειδητοποιήσουν ότι παίζουν με τον φόβο τους για το τι μπορεί να σημαίνει μια σύγκρουση, αλλά δεν τους λένε τι θα συμβεί αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία της χώρας. Σίγουρα, κάθε άμυνα, κάθε αντίσταση, κάθε αγώνας είναι σύγκρουση με τις ισχυρότερες δυνάμεις της καταστροφής και της υποδούλωσης. Σίγουρα, κάθε σύγκρουση έχει κινδύνους για τους αγωνιστές. ‘Ερχονται όμως στη ιστορία στιγμές που η σύγκρουση γίνεται  απαραίτητη για να σωθεί η πατρίδα, ο λαός, ο πολιτισμός του και οι επόμενες γενηές. Για να σωθεί η αξία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Σε κάθε αγνό αγώνα, οι αγωνιστές κλείνουν τα αυτιά τους και στους ευχάριστους και στους τρομοκρατικούς ήχους των σειρήνων του κατακτητή.

‘Ένα από τα πιο απάνθρωπα όπλα που χρησιμοποιούν σήμερα οι κάθε είδους κατακτητές είναι η «συντεταγμένη χρεωκοπία», που συνήθως ψευδεπίγραφα ονομάζεται «βοήθεια αλληλεγγύης». Είναι από τα πιο απάνθρωπα όπλα, γιατί εξαρθρώνει ολοκληρωτικά ένα λαό και τις επόμενες γενηές του. Το όπλο αυτό, που χρησιμοποιούν κατά του ελληνικού λαού από το 2010, οδηγεί στον πλήρη αφανισμό της Ελλάδας ως εθνικού κράτους, ως κοινωνίας, ως ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας, μαζί με τις επόμενες γενηές της. Αυτή τη χρεοκοπία μάς έχουν επιβάλλει σήμερα, αυτήν έχουμε και αυτή συμφώνησε η σημερινή μας πολιτική ηγεσία με τους δανειστές μας να συνεχίσουν και να διαιωνίσουν.
Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Αν οι πιστωτές νικήσουν, θα τα πάρουν όλα κι από αυτούς που σήμερα κάτι διαθέτουν. Η Κυρία Μέρκελ μόνο τον θεσμό της δουλείας δεν έχει δοκιμάσει να εφαρμόσει στη χώρα μας. Ίσως βέβαια κι αυτό έγινε γιατί πέτυχε να επιβάλλει τα «ισοδύναμά» του. ‘Οσοι διαθέτουν ακόμα κάτι από τις οικονομίες και τον ιδρώτα τους, όσοι ‘Ελληνες έχουν επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα φύγουν από τα ελληνικά χέρια τους, ότι σκοπός των δανειστών είναι να περάσουν αυτές και ολόκληρη η αγορά στα χέρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κερδοσκοπικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η επιβολή αυτής της συμφωνίας και μάλιστα η εφαρμογή της από μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της αριστεράς, συνιστά πλήρη κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, στην πιο ακραία του μορφή. Συνιστά ολοσχερή κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση των ήδη πληγέντων μεσαίων στρωμάτων, καταστροφή αγροτών και ανέργων.

Η προστασία του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η κοινωνική και οικονομική αναδιανομή δεν είναι μια πολυτέλεια. Είναι η πιο απόλυτη, η πιο ζωτική προϋπόθεση για τη σωτηρία της πατρίδας. Το έθνος, η πατρίδα  δεν είναι αφηρημένες έννοιες, ταυτίζονται με τον ζωντανό, υπαρκτό ελληνικό λαό που μοχθεί και αγωνίζεται. Ούτε μπορεί να υπάρχει έθνος και πατρίδα χωρίς τον λαό και χωρίς την αξιοπρέπειά του. Ούτε φυσικά μπορεί να ταυτίζεται η Ελλάδα με μια ολιγαρχία, άρρηκτα συνδεδεμένη με ξένα συμφέροντα.

Η παράδοση της κρατικής κυριαρχίας στην ηγεσία της ευρωζώνης και το ΔΝΤ είναι ο τόπος συνάντησης της ντόπιας «ελίτ» με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Είναι το σχέδιο εκχώρησης της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, του τραπεζικού τους συστήματος, των πρώτων κατοικιών τους, που ήδη αίρεται η προστασία τους, ακόμα και της γης των αγροτών στους δανειστές. Είναι το σχέδιο της πλήρους φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού.

Είμαστε βέβαιοι ότι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός των Ελλήνων θα νικήσουν τη βαθειά απογοήτευση και την αποθάρρυνση που είναι τόσο φυσικό να νοιώθουμε όλοι μας τώρα. Οι Πιστωτές είναι άλλωστε τόσο ανελέητοι, που δεν μας αφήνουν κανένα άλλο περιθώριο, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, ως άτομα και ως λαός.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους λαούς του κόσμου και τους καλούμε να συνειδητοποιήσουν ότι ο δικός μας αγώνας είναι και δικός τους. Να καταλάβουν το είδος των δυνάμεων που αντιμετωπίζουμε και που διάλεξαν την Ελλάδα ως πειραματόζωο.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους Ευρωπαίους που συμπαραστάθηκαν στους ‘Ελληνες κατά τη διάρκεια της μαύρης περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας και τους ζητάμε να εμποδίσουν τώρα το πραξικόπημα που οργανώνουν οι κυβερνήσεις τους, μαζί με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, υπό την καθοδήγηση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, για να επιβάλλουν τη δικτατορία των Πιστωτών στην Ελλάδα σήμερα, σε όλη την Ευρώπη αύριο!

Οι δυνάμεις που σχεδίασαν και μετατρέπουν τώρα μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ιράκ ή Λιβύη με «οικονομικούς βομβαρδισμούς», αν επικρατήσουν, θα καταστρέψουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπροστά στον νέο ολοκληρωτισμό των «Αγορών», το ίδιο, αν όχι περισσότερο επικίνδυνο από τους ολοκληρωτισμούς των δεκαετιών του 1930 και του 1940, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ενωθούμε και να πολεμήσουμε. Πρέπει να το κάνουμε τώρα.  Αύριο κινδυνεύει να είναι πολύ αργά για όλη την Ευρώπη, για όλη την ανθρωπότητα.

Η Ελλάδα θα νικήσει, η Δημοκρατία θα νικήσει, η δημοκρατική Ευρώπη θα νικήσει!

Αθήνα, 29 Ιουλίου 2015

Μίκης Θεοδωράκης

Αγγελόπουλος Βένιος

Ομότιμος Καθηγητής Μαθηματικών,
Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Βήχας Γιώργος

καρδιολόγος,
μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, εκ των εμπνευστών και ιδρυτών του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού

Γρίβας Κλεάνθης

ψυχίατρος

Θανοπούλου Κατερίνα

εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Καραΐσκος Κώστας

εκδότης εφημερίδας «Αντιφωνητής» Θράκης

Κασιμάτης Γιώργος

ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Πανεπιστημίου Αθηνών,
ιδρυτικό μέλος και επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου,
πρώην νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Γ. Παπανδρέου

Παπα-Αντρέας Κεφαλογιάννης

από τα Ανώγεια της Κρήτης

Κουβελάκης Στάθης

Καθηγητής, King’s College, Λονδίνο,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Κουτσού Νίκος

Βουλευτής Αμμοχώστου, o ένας εκ των δύο Κυπρίων βουλευτών που αντιτάχθηκαν μέχρι τέλους στα Μνημόνια της Κύπρου

Κρητικός Μάριος

αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ

Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης

δημοσιογράφος και συγγραφέας,
συντονιστής της «Πρωτοβουλίας των Δελφών»,
μέλος της συντακτικής επιτροπής της διεθνούς επιθεώρησης για την αυτοδιαχείριση «Utopie Critique» («Κριτική Ουτοπία»)

Κωνσταντινίδης Λευτέρης

στέλεχος του ΠΑΚ, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ

Λαβδιώτης Δημήτρης

οικονομολόγος,
συγγραφέας,
πρώην στέλεχος της κεντρικής τράπεζας του Καναδά

Μαύρος Γιάννης

μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα

Μουστάκης Γιώργος

σκηνοθέτης

Μπελλαντής Δημήτρης

δικηγόρος, Δρ. Συνταγματικού Δικαίου,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Νεγρεπόντη-Δεληγιάννη Μαρία

οικονομολόγος,
τρις εκλεγείσα Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσαλλονίκη,
συνεργάτης του ΟΟΣΑ, τιμηθείσα επανειλημμένα από διεθνείς οργανισμούς για τη δουλειά της

Παντελίδης Παναγιώτης

οικονομολόγος-ερευνητής

Πατέλης Δημήτρης

αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πολυτεχνείο Κρήτης

Πέτρας Τζέιμς

Bartle-ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας του Binghamton University της Νέας Υόρκης, πρώην σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Γ. Παπαδρέου,
πρώην διευθυντής του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών,
συνεργάτης μιας πλειάδας ηγετών και κινημάτων της Λατινικής Αμερικής

Πορτάλιου Ελένη

Καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Σταυρόπουλος Στάθης, «Στάθης»

σκιτσογράφος

Στοφορόπουλος Θέμος

Πρέσβης

Στυλιανού Μιχάλης

δημοσιογράφος, διευθυντής της ελληνικής εκπομπής της Κρατικής Γαλλικής Ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας

Σχίζας Γιάννης

συγγραφέας

Τερζάκης Φώτης

συγγραφέας

Τσεκούρας Βαγγέλης

δικηγόρος

Φραγκιαδάκη Μαρία

μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ,
πρώην μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας

Χαμπίμπης Στάθης

φυσικός

Mail επικοινωνίας με τους υπογράφοντες:

defend.democracy.in.Greece@gmail.com

 

 

Τα του οίκου… μας

 - Public Domain
Στις 6 Ιουλίου 1827, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσίαυπ΄γραωαν τη συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία οι Οθωμανοί υποχρεώθηκαν να σταματήσουν τις εχθροπραξίες και να συμφωνήσουν στην αυτονομία της Ελλάδας


Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;

Γιατί κάποιος θα επιχειρηματολούσε ότι η Ελλάδα είναι μισθωμένη στους Έλληνες;
Γιατί κάποιος θα έλεγε ότι ο αγώνας της ανεξαρτησίας θα έσβηνε, αν δεν βοηθούσε η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία;
Γιατί κάποιος θα έλεγε ότι η εδάφικη προσάρτηση έγινε διαδοχικά και πάντα με την έγκριση ή ενθάρρυνση των μεγάλων δυνάμεων, γιατί κάποιος θα έλεγε ότι στη προσπάθεια των Ελλήνων να φτάσουν στην Άγκυρα, οι μεγάλες δυνάμεις έβαλαν το φρένο;
Γιατί στην αντίσταση κατά των Γερμανών οι Άγγλοι ενίσχυαν με λίρες και οπλισμό τις αντιστασιακές δυνάμεις;
Γιατί μετά την Βάρκιζα, η Αγγλία αποκατέστησε στην κυβέρνηση την αστική τάξη;Γιατί την κηδεμονία της Ελλάδας ανέλαβε από την Αγγλία, οι ΗΠΑ;
Γιατί η διχοτόμηση της Κύπρου έγινε με την εγκατάσταση της στρατιωτικής χούντας, στην οποία ηγείτο ο Γ. Παπαδόπουλος στρατωτικός κατήγορος του Μπελογιάννη και των άλλων ελλήνν πατριωτών;
Γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου επανέφερε την αστική τάξη, μέσω του αρχηγού της παλαιάς ΕΡΕ και σύγχρονης Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή και του εξ αμερικής ορμώμενου Α. Παπανδρέου;
Γιατί κατά τη 10ετία του ’90 δαμορφώθηκε μια συμφωνία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς για να αποπεμφθεί ο Α. Παπανδρέου και να κυριαρχήσει η αστική τάξη ξανά;
Γιατί η μόνη πολτική δύναμη για την ένταξη στην Ευρώπη που αρνιόταν την ένταξη ήταν το ΚΚΕ;
Τέλος, τι γίνεται με τις παρούσες δραματικές εξελίξεις στην κοινωνία, στο κοινοβούλιο και μέσα στο κυβερνητικό κόμμα του ΣΥνασπισμού ΡΙζοσπαστικής Αριστεράς, δεδομένων των εξελίξεων «θα σχίσουμε το μνημόνιο με έναν νόμο¨, «είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού και κάθε γράμμα του συντάγματος», «το δημοψήφισμα είναι δημοκρατικό λαϊκό δικαίωμα», «ψηφίστε ΟΧΙ στο τελεσίγραφο του Γιούνκερ», με αποτέλεσμα να υπογράφουμε μια συμφωνία, με όλα τα αποτυπώματα του τελεσιγράφου του Γιούνκερ;
Γιατί, ίσως όλα αυτά γίνονταν με τη σύμφωνη γνώμη των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, που αν δεν συμφωνούσαν δεν θα γίνονταν.

Ο εκπρόσωπος της αστικής τάξης σε άμεση συνεργασία με την Αγγλία για να αποτρέψει το ΕΑΜ να καταλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδας μετά την απομάκρυνση των Γερμανών.


Η Ελλάδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες;
Από τον αγώνα το 1821 για την ανεξαρτησία της ελληνικής κοινωνίας την ηγεμονία των εξελίξεων καθόριζαν οι κοτζαμπάσηδες και ο κλήρος. Οι δυο αυτές τάξεις αποτελούσαν τον ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ της Οθωμανικής εξουσίας και του καταπιεσμένου λαού, από τον οποίον εκμέευαν τον πλούτο τους. Ήταν μια ελεγχόμενη από τους Οθωμανούς δουλοπαροικία. Ως είναι φυσικόν, όλες οι διαπραγματεύσεις, οι δανειακές συμφωνίες, οι επαφές με τους συμμάχους από το εξωτερικό, γίνονταν από  ατές τις τάξεις των κοτζαμπάσηδων με άμεση στήριξη του κλήρου. Η δολοφονία του Καποδίστρια, το 1831, ίσως είναι αντανάκλαση δυο παραγόντων (1) ότι ο Καποδίστριας ήταν έλληνας, εκ Ρωσίας προερχόμενος, (2)  ότι οι πολιτικές του Καποδίστρια ήταν ριζοσπαστικές και δεν είχαν την έγκριση των κοτζαμπάσηδων και του κλήρου, που παρακολουθούσαν την κρατική μηχανή να εκμοντερνίζεται και ανεξαρτητοποιείται από τον έλεγχο αυτών των κοινωνικών ομάδων.
Οι δυο αυτές συνθήκες ενοχλούσαν τις μεγάλες δυνάμεις τόσο όσο και τις ντόπιες εξουσίες. Η συμφωνία των δυο δεν ταυτιζόταν και στο όραμα, η μεν εξωτερική στάση ήταν για τον έλεγχο της κοινωνικής ανάπτυξης έτσι ώστε να διατηρήσει τον μελλοντικό έλεγχο, η δε εσωτερική στάση εξασφάλιζε την συνέχιση του ελέγχου της διακυβέρνησης της χώρας στη βάση της συντηρητικής διακυβέρνησης. Για να επιτευχθούν οι στόχι και των δυο, οι μεν επιδοτούσαν την Ελλάδα με δάνεια και βασιλεία, από την άλλη ο δεσποτισμός, η διαφθορά και η πελατειακή συμπεριφορά εξασφάλιζαν την λαϊκή υποστήριξη υπερ των κοτζαμπάσηδων και του κλήρου.

Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η Ελλάδα δεν ανήκε σε όλους τους Έλληνες αλλά στην κυρίαρχη αστική τάξη η οποία έχοντας εξασφαλίσει την στήριξη από το εξωτερικό και τις μεθόδους κυριαρχίας στο εσωτερικό διαμόρφωνε μια αλλαζονική συμπεριφορά η οποία την εκχυδάιζε από γενιά σε γενιά σε βαθμό να αντιμετωπίζει τις χρεοκοπίες ως ένα αποτέλεσμα κακομαθημένου παιδιού που απαιτεί από τους πλούσιους γονείς του να του πληρώνουν τα χρέη του. Αυτή είναι η χυδαία ελληνική αστική τάξη που δεν φορολογούσε τα μέλη της από τη μια, και δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδά της από την φορολογία των εργαζομένων, μισθωτών και συνταξιούχων. Έτσι τα μεγάλα έργα χρειάζονταν οικονομικους πόρους που καλύπτονταν απο δανεισμούς, και κατέληγαν σε χρεοκοπίες, είτε αυτά ήταν αποτέλεσμα διαφθοράς, είτε εγγυοβελτικών έργων, διαμόρφωσης οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου, πολέμων, εισαγωγών τεχνολογίας, κλπ.

Ο αγώνας της Αριστεράς-Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Η εκβιομηχάνιση της χώρας οδήγησε μοιραία στην ταξική διαστρωμάτωση μέσα σε έναν πρωτόγονο καπιταλισμό, που δεν είχε την ελεύθερη αγορά ως τον κύριο ελεγκτικό μηχανισμό ανάπτυξης, αλλά τη σχέση των δυτικών κρατών με την κυρίαρχη τάξη της χώρας.
Ο δεσποτισμός διατηρούσε τον έλεγχο με τις πελατειακές σχέσεις, ενώ η διαφθορά πλούτιζε τα μέλη της κυρίαρχης τάξης, της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης. Η αφόρητη καταπίεση της τάξης των εργαζομένων και πιο συγκεκριμένα της εργατικής τάξης οδήγησε στην οργάνωση της μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, όπως μετονομάστηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα διαχρονικά λάθη του ΚΚΕ, σε συνάρτηση με την εκμετάλλευσή των λαθών του, από την αστική τάξη και τους υποστηρικτές της, της δύσης το περιόρισαν σε μια αντιπολιτευτική νοοτροπία αιτημάτων για την καλλιτέρευση των συνθηκων ζωής της εργατικής τάξης. Όπως έλεγε και ο Μαρξ, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όσο πλουσιότερα γίνονται τα αφεντικά τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις θα έχει η εργατική τάξη για την καλλιτέρευση των συνθηκών ζωής της.

Η μεγάλη απήχηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού της (Ε.Λ.Α.Σ), έφερε στο προσκήνιο την δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας από τον εγκέφαλο του ΕΑΜ, το ΚΚΕ. Η κυρίαρχη τάξη θεώρησε ότι χρειάζεται μια δραστική παρέμβαση για να αποδομήσει αυτή την εναλλακτική λύση. Ο εμφύλιος επακολούθησε και το ΚΚΕ τέθηκε στην παρανομία, για μερικές γενιές.
Η παρανομία οδήγησε σε δυο αντιλήψεις, όσων παράνομα λειτουργούσαν μέσα από άλλα πολιτικά σχήματα όπως η ΕΔΑ, μέσα στη χώρα, και όσων διέμεναν στις χώρες επιροής της ΕΣΣΔ και καθοδηγούσαν τη στρατηγική και τακτική των στελεχών του ΚΚΕ εντός της Ελλάδας. Με λανθασμένες ενέργειες των ηγεσιών επήλθε η ρήξη που διαμόρφωσε αφενός το ΚΚΕ, ως το τμήμα του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κινήματος στην Ελλάδα και μια ντόπια κομμουνιστική τάση που ταυτίστηκε με τα ΚΚ της ευρώπης, εκτός της ΕΣΣΔ.
Μέσα από αυτό το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα ανδρώθηκε το ΚΚΕεσωτ., η ΕΑΡ, ο ΣΥΝ και τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αριστερή κυβέρνηση με αστική εξουσία
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα φάσμα αριστερών δυνάμεων, οδήγησε την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους εν γένει και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες κοντά στη διακυβέρνηση της χώρας. Στην πορεία αυτή συνέβαλε (1) ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του, (2) οι συνιστώσες που αντιπροσωπεύουν και τον χώρο που καλύπτει το ΚΚΕ αλλά δεν ταυτίζονται με το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης και διαχωρίζουν την ιδεολογική/στρατηγική τους από το σταλινικό μοντέλο διακυβέρνησης, (3) η μοιραία κατάληξη της αστικής τάξης στην 6η χρεοκοπία (4) η οικονομική πολιτική της γερμανικής ηγεμονίας όπως καθορίζεται από την νεοφιλελεύθερη προσέγγιση περί λιτότητας των ασθενεστέρων και τον πλουτισμό των ισχυροτέρων, η οποία απομακρύνεται από την αντίληψη της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης του «άσωτου γιου που πληρώνουν τα χρέη του οι πλούσιοι γονείς του», με αποτέλεσμα ο «άσωτος υιός» να πρέπει να πληρώσει με συνέπεια το χρέος του, (5) η εμφάνιση της ευρωπαϊκής αριστεράς, που έχει συνταχτεί υπέρ της Ε.Ε., του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας, υπέρ συμφωνιών που υποχρεώνουν την Ελλάδα να υιοθετεί οδηγίες αλλαγών που κρίνονται από μεν τους αριστερούς ως μη συμφέρουσες για τις παραγωγικές δυνάμεις και από την χυδαία αστική τάξη ως αλλαγές εκσυγχρονιστικές, (6) η ανάδειξη της αριστερής διανόησης ως κυρίαρχης στην ελληνική κοινωνία, που θα επιτρέψει στην ηγεμονία της Ευρώπης, την καθοδήγηση της κοινωνίας χωρίς αντιδράσεις στο σύγχρονο βασικό ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης, (7) η αντιμαρξιστική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ προς την εκκλησία (8) η  πολιτική απειρία του ΣΥΡΙΖΑ και η ελλειψη εμπειρίας αντιμετώπισης των ταξικών του εχθρών μέσα στο ίδιο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ένωσης όπου κυριαρχεί το χρηματοπιστωτικό μπλοκ το οποίο ελέγχει την Ευρώπη μέσω θεσμών που ουσιαστικά ελέγχεται αντιδημοκρατικά από την οικογένεια των χρηματοπιστωτών της Αμερικής και της Ευρώπης (9) η σταθερή αντιμνημονιακή στάση του.

Image result for ΣΥΡΙΖΑ

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας τον φέρνει αντιμέτωπο με δυο προβλήματα (1) λόγω της χρεοκοπημένης χώρας, την οποία έφεραν η χυδαία ελληνική αστική τάξη με την διακυβέρνηση της Νεάς Δημοκρατία και του ΠαΣοΚ, αδυνατεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (2) λόγω των ευρωπαϊκών ηγεμονικών νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών που απαιτούν την επιστροφή των δανείων, δημιουργώντας ένα περιβάλλον λιτότητας, οικονομικής κατοχής της χώρας, και ασφυξίας στην ομαλή λειτουργία των τραπεζών και κατ’ επέκταση των καθημερινών συναλλαγών.

Μέσα από αυτή την προβληματική κατάσταση η κυβέρνηση έλαβε αφενός μέτρα για να αναδείξει την μη βιωσιμότητα του χρέους, το επωνείδιστο και επαχθές χαρακτήρα του και άλλες πρωτοβουλίες για την ανακούφιση του δοκιμασμένου ελληνικού λαού που κατέγραψε υψηλό αριθμό αυτοκτονιών μεσα στο διάστημα των μνημονιακών χρόνων, αφετέρου να εμπλακεί στην διαδικασία εύρεσης μιας συμφωνίας για την αποκατάστση της ομαλής λειτουργίας υπό την πίεση της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης που επέλεξε την στρατηγική να εγκλωβίσει την κυβέρνηση της Αριστεράς στην υπογραφή μιας επαχθούς συμφωνίας, που δεν μπορούσε η ίδια να καταφέρει εις βάρος του ελληνικού λαού επί 5 συνεχή χρόνια, βλέποντας ότι έτσι δεν απειλείται η εξουσία της, εφόσον για μια ακόμη φορά οι πάτρωνες της στο εξωτερικό προσπαθούν να την εξασφαλίσουν με τους δικούς τους όρους της συμφωνίας, ως μονόδρομο ή GREXIT. Στο σταυροδρόμι αυτών των δυο επιλογών διαμορφώνονται δυο τάσεις (1) η υπογραφή συμφωνίας από την αριστερή κυβέρνηση (2) η ρήξη και η έξοδος από την Ευρωζώνη.

Οι επιλογές
Δυο επιλογές, δυο στρατηγικές, διαφορετικές τακτικές.
Κύριο ερώτημα μπαίνει αν η αριστερή κυβέρνηση μπορεί να ανατρέψει την εξουσία της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης βάζοντας ως διακύβευμα την εφαρμογή της συμφωνίας.

Μπορεί η τάξη των εργαζομένων να δεχτεί τις υποχρεώσεις του «άσωτου υιού» προς τους δανειστές, αλλάζοντας με τις μεταρρυθμίσεις, την λειτουργία της Ελλάδας έτσι ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα ξανά σε χρεοκοπία;
Αν ΝΑΙ, πρέπει να προχωρήσει και να σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος σε ένα πρόγραμμα κατάργησης των δομών οι οποίες διαχρονικά διατήρησαν τη διαφθορά, το δεσποτισμό και τις πελατειακές σχέσεις.
Αν ΟΧΙ, να παραδώσει την εξουσία, φέροντας την ίδια ώρα στο ενεργητικό της, την διαπίστωση της κοινωνίας ότι η Αριστερά ήταν αδύναμη και ανίκανη να υπηρετήσει το ιστορικό της χρέος, χωρίς να συρθεί στα νύχια της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης και ουσιαστικά να την υπηρετήσει.
Ίσως μια επόμενη ιστορική στιγμή!

Αν επιλέξει το ΝΑΙ, χρειάζεται να υπερβεί τον εαυτόν του.
Χωρίς αμφιβολία χρειάζεται να κρατήσει τον απόλυτο έλεγχο, αναθέτοντας σε επιστημονικά κλιμάκια την αναδόμηση του τρόπου λειτουργίας της κρατικής λειτουργίας και της οικονομίας, προς όφελος της κοινωνίας, εκ θεμελίων.
Σε αυτή την περίπτωση είναι απόλτη ανάγκη να εξηγηθεί στον ελληνικό λαό η μη επιλογή του GREXIT, για να αποφευχθεί η συνέχιση των αδιεξόδων και να προχωρήσει η κοινωνία συντεταγμένα.
Ακόμη και ένα δημοψήφισμα θα ευνοούσε μακροπρόθεσμα τη συνοχή της κοινωνίας. Το δημοψήφισμα του τελεσίγραφου του Γιούνκερ έδειξε την ωριμότητα του ελληνικού λαού. Εξάλλου το δημοψήφισμα έστω και τον τρίτο χρόνο, θα δώσει την ευκαιρία να εκφραστούν και οι δυο απόψεις στις λεπτομέρειές τους, με όλες τις εμπειρίες που θα έχουν συσσωρευτεί.

Καλή αποδόμηση των δομών της χυδαίας ελληνικής αστικής τάξης!

Σημ.1: Οι αντιφάσεις που προκύπτουν είναι οι αντιφάσεις της κοινωνίας μέσα στην οποία εξελίσσεται. Αυτές δημιουργούν τα αδιέξοδα, και επάνω σε ατές κτίζουν οι ηγεμονικές ελιτ που έχουν την ταξική υποχρέωση να καθοδηγούν την κοινή γνώμη, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, όπως ενεθάρρυνε ότι πρέπει να κάνουν, σε ομιλία του το 2006, με την ευκαιρία των δημοψηφιμάτων στη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον περιώνυμο καταστατικό χάρτη τηε Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής George Sorros.
Σημ.2 :Μια σύντομη ιστορία των ελληνικών δανείων δίδεται στην ιστοσελίδα http://www.investopedia.com/financial-edge/0911/the-history-of-greek-sovereign-debt-defaults.aspx.  Το άρθρο καταλήγει στο εξής συμπέρασμα » Η ιστορία του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν ενθαρρύνει τους επενδυτές που θέλουν να ελπίζουν ότι αυτή η χώρα ανατποκρίνεται στις δανειακές της υποχρεώσεις.